سوره بلد (شهر)

سوره بلد نودمین سوره قرآن است که در مدینه نازل شد و دارای ۲۰ آیه است. این سوره به اهمیت شهر پرداخته و به آزمایش‌هایی که انسان‌ها با آن روبرو هستند اشاره می‌کند و مردم را به انجام اعمال نیکو فرا می‌خواند.

ترجمه: سوره البلد (شهر) سُورَة البلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند بخشنده و مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ ١

قسم به این شهر مقدّس [= مکّه‌]، (۱)

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ ٢

شهری که تو در آن ساکنی، (۲)

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ٣

و قسم به پدر و فرزندش [= ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ذبیح‌]، (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ٤

که ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگی او پر از رنجهاست)! (۴)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ٥

آیا او گمان می‌کند که هیچ کس نمی‌تواند بر او دست یابد؟! (۵)

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ٦

می‌گوید: «مال زیادی را (در کارهای خیر) نابود کرده‌ام!» (۶)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ ٧

آیا (انسان) گمان می‌کند هیچ کس او را ندیده (که عمل خیری انجام نداده) است؟! (۷)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ ٨

آیا برای او دو چشم قرار ندادیم، (۸)

وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ٩

و یک زبان و دو لب؟! (۹)

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ١٠

و او را به راه خیر و شرّ هدایت کردیم! (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ١١

ولی او از آن گردنه مهمّ نگذشت! (۱۱)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ١٢

و تو نمی‌دانی آن گردنه چیست! (۱۲)

فَكُّ رَقَبَةٍ ١٣

آزادکردن برده‌ای، (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ١٤

یا غذا دادن در روز گرسنگی... (۱۴)

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ١٥

یتیمی از خویشاوندان، (۱۵)

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ١٦

یا مستمندی خاک‌نشین را، (۱۶)

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ١٧

سپس از کسانی باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به شکیبایی و رحمت توصیه می‌کنند! (۱۷)

أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ١٨

آنها «اصحاب الیمین»اند (که نامه اعمالشان را به دست راستشان می‌دهند)! (۱۸)

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ١٩

و کسانی که آیات ما را انکار کرده‌اند افرادی شومند (که نامه اعمالشان به دست چپشان داده می‌شود). (۱۹)

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ٢٠

بر آنها آتشی است فروبسته (که راه فراری از آن نیست)! (۲۰)